Καθολου δεν ισχυριζομαι οτι γνωριζω την αγαπη!
Μερικες σκεψεις κανω και παρατηρησεις απο την εμπειρια μου κι απο ολα οσα βλεπω γυρω μου.
Και μια απο τις παρατηρησεις μου λεει...
Η αγαπη ειναι ενα ρισκο. Σιγουρα μπορει να την χασουμε ανα πασα στιγμη.Αυτη την αγαπη που εξαρταται απο την αποδοχη και την συμπεριφορα των αλλων.Απο εξωτερικους παραγοντες δηλαδη.
Μονο την αγαπη που εχουμε μεσα μας δεν μπορουμε να χασουμε!
Μεχρι ομως να γινει αυτο,αναποφευκτα δημιουργουμε σχεσεις εξαρτησης που λειτουργουν με τον φοβο της απωλειας ή αποφευγουμε τις σχεσεις ή και τις διωχνουμε πριν μας διωξουν(και παλι υποκινουμενη απο τον φοβο της απωλειας και αλλους φοβους).
Κι οσο πιο πολυ ποθουμε την αγαπη,τοσο πιο δυσκολο ειναι να την εχουμε. Τουλαχιστον απο εξωτερικους παραγοντες. Μπορει η αγαπη να μας δινεται απλοχερα,μπορει να ειναι μπροστα μας αλλα εμεις να μην την βλεπουμε. Μπορει ακομα η αγαπη να μας δινεται "ιδανικα" κι αυτο να μας ποναει τοσο που αντι να αφεθουμε να την λαβουμε, κλεινουμε η φευγουμε η και θυμωνουμε με αυτον που μας την δινει. Γιατι? Γιατι μας υπενθυμιζει την ελλειψη αυτης μεσα μας! και ειναι αντιφατικο γιατι ενω την ποθουμε,δεν μπορουμε να την εχουμε οσο δεν την κατεχουμε μεσα μας,κι οταν την κατεχουμε μεσα μας δεν εχουμε την αναγκη να την εχουμε! (τοτε ερχεται με τροπο φυσικο)!
Μονο την αγαπη που ηδη εχουμε-μεσα μας-δεν μπορουμε να χασουμε λοιπον. Κι αυτο ειναι μια συνεχομενη διαδικασια που χτιζεται διαρκως και συνηθως ποναει. Γιατι η αγαπη θεραπευει παραδοξα και αντιφατικα. Θεραπευει τον εαυτο της με τον εαυτο της!
Ευχαριστω!
Καλλιοπη Παπαχατζακη
Μερικες σκεψεις κανω και παρατηρησεις απο την εμπειρια μου κι απο ολα οσα βλεπω γυρω μου.
Και μια απο τις παρατηρησεις μου λεει...
Η αγαπη ειναι ενα ρισκο. Σιγουρα μπορει να την χασουμε ανα πασα στιγμη.Αυτη την αγαπη που εξαρταται απο την αποδοχη και την συμπεριφορα των αλλων.Απο εξωτερικους παραγοντες δηλαδη.
Μονο την αγαπη που εχουμε μεσα μας δεν μπορουμε να χασουμε!
Μεχρι ομως να γινει αυτο,αναποφευκτα δημιουργουμε σχεσεις εξαρτησης που λειτουργουν με τον φοβο της απωλειας ή αποφευγουμε τις σχεσεις ή και τις διωχνουμε πριν μας διωξουν(και παλι υποκινουμενη απο τον φοβο της απωλειας και αλλους φοβους).
Κι οσο πιο πολυ ποθουμε την αγαπη,τοσο πιο δυσκολο ειναι να την εχουμε. Τουλαχιστον απο εξωτερικους παραγοντες. Μπορει η αγαπη να μας δινεται απλοχερα,μπορει να ειναι μπροστα μας αλλα εμεις να μην την βλεπουμε. Μπορει ακομα η αγαπη να μας δινεται "ιδανικα" κι αυτο να μας ποναει τοσο που αντι να αφεθουμε να την λαβουμε, κλεινουμε η φευγουμε η και θυμωνουμε με αυτον που μας την δινει. Γιατι? Γιατι μας υπενθυμιζει την ελλειψη αυτης μεσα μας! και ειναι αντιφατικο γιατι ενω την ποθουμε,δεν μπορουμε να την εχουμε οσο δεν την κατεχουμε μεσα μας,κι οταν την κατεχουμε μεσα μας δεν εχουμε την αναγκη να την εχουμε! (τοτε ερχεται με τροπο φυσικο)!
Μονο την αγαπη που ηδη εχουμε-μεσα μας-δεν μπορουμε να χασουμε λοιπον. Κι αυτο ειναι μια συνεχομενη διαδικασια που χτιζεται διαρκως και συνηθως ποναει. Γιατι η αγαπη θεραπευει παραδοξα και αντιφατικα. Θεραπευει τον εαυτο της με τον εαυτο της!
Ευχαριστω!
Καλλιοπη Παπαχατζακη